Historia literatury staropolskiej

Jan Andrzej Morsztyn, "Nagrobek kusiowi", fragm.

Parki nielutościwe, okrutne boginie,
Czy nie wiecie, że z kusiem oraz i świat ginie?
Mogłyście go, zwyczajem Starego Zakonu,
Obrzezać, ciemnego nań nie przywodząc skonu;
Mogłyście świata taką nie smęcić żałobą
Nieśmiertelną, choć ciężką złożyć go chorobą;
Albo weszkami wyssać, albo skrzywić kiłą,
Albo francą zarazić starą i zawiłą.
Ale żeście się z ostrą rzuciły nań kosą,
Jedneż mary nasz naród i kusia wyniosą. (...)

On dwie różne osoby w jedno ciało łączy,
Gdy go tak ciasno wepchną, że się zniego sączy,
Albo gdy gwoździem obie tak sklamruje rzyci,
Że by szwbskiej między nie, nie podewlekł nici;
A choć krew pierwszym razem odniesie na broni,
Żadna się z nim częstego potkania nie chroni
I sama się na taki sztych narazić spieszy,
Sama się z swej przegranej i krwawych ran cieszy. (...)

A stąd cię posadzono wysoko przy Smoku,
Żebyś się nie piął Pannie niebieskiej do kroku,
Inaczej, jeślibyście siedli blisko siebie,
Wnet by była i kurwa, i bękarci w niebie.

***

Jan Kochanowski, "Na matematyka"

Ziemię pomierzył i głebokie morze,
Wie, jako wstają i zachodzą zorze;
Wiatrom rozumie, praktykuje komu,
A sam nie widzi, że ma kurwę w domu.

***

Mikolaj Rej, "Odpowiedzenie szczere"

W czem największe u ludzi wżdy upodobanie?
Odrzeknę szczerze: w jedzenie, w jebanie.

Ponadto, godne uwagi tytuly: "Chlop, co sral za dębem", "Dziewce uwięzla koszula w posladku"

***

Franciszek Karpiński, "Piesni swiatowe"

Poszła młoda Maryś na raki,
Wygryzły jej pisię szczupaki.
Siadła nad potokiem i płacze:
Wróć mi moją pisię szczupacze!
Z czymże teraz do karczmy chodzić?
Czym ja będę parobków zwodzić?
Czym ja będę Stacha jednała?
Jak zapłacze mać zestarzała.
Moja pisia matkę żywiła;
Moja pisia mnie ustroiła.
Co na świecie z dziewki bez pisi?
Pójdą marnie lata Marysi.